پاییز را دوست دارم...

بخاطر غریب و بی صدا آمدنش

بخاطر رنگ زرد زیبا و دیوانه کننده اش

بخاطر خش خش گوش نواز برگ هایش

بخاطر صدای نم نم باران های عاشقانه اش

 بخاطر رفتن و رفتن... و خیس شدن زیر باران های پاییزی

بخاطر بوی مست کننده خاک باران خورده کوچه ها

بخاطر غروب های نارنجی و دلگیرش

 بخاطر شب های سرد و طولانی اش

بخاطر تنهایی و دلتنگی های پاییزی ام

بخاطر پیاده روی های شبانه ام

بخاطر بغض های سنگین انتظار

بخاطر اشک های بی صدایم

بخاطر سالها خاطرات پاییزی ام

بخاطر معصومیت کودکی ام

بخاطر نشاط نوجوانی ام

بخاطر تنهایی جوانی ام

بخاطر اولین نفس هایم

بخاطر اولین گریه هایم

بخاطر اولین خنده هایم

بخاطر دوباره متولد شدن

بخاطر رسیدن به نقطه شروع سفر

بخاطر یک سال دورتر شدن از آغاز راه

بخاطر یک سال نزدیک تر شدن به پایان راه

بخاطر غریبانه و بی صدا رفتنش

پاییز را دوست دارم، بخاطر خود پاییز

و من عاشقانه پاییز را دوست دارم...

میخواهـــــــــــــــــــم پـــــــــــــــــرواز کنم 

 پـــــــرواز بـا پــــــــــــــــــــــر خیـــــــــــال تــــــــــــو 
                    
 تـا اوج

 تـا آنجــا کـه جــــز مـــــــن و تـــــو کســی نبـاشـــــد
 دلــ ـــ ــــم...
         یکــــــ مــــــــزرعــه مـی خـــــواد
                                    یکـــــــ تــــــــــــــــــــو  
                                                           یکـــــ مــــــــــــــــن

 چـه پــر هیـاهــــــوست
 وقتـــی ستـــــاره هـا بـه هـم آغـــ ـــ ــوشی مـا
            چشمــک مـی زننـــد
                     و مهتــــاب رقــــــص نــــورش را
                                        در بستـــــر عـاشقانــ ـــ ـــه ی مـا اجـــرا مـی کنـــد

 و مـا از شـــادی ایـن عشــ ـــ ــ ــق
 ماننــد آفتــــاب در طلــــوع فــ ـــ ــردایـی دیگــــر
                                                   درهـــــم ذوب مـی شـویــــــم
 و چـه خیـالــی ست ایـن پــ ــ ــرواز
                            وقتـــی مـی دانـــــــــــــــم
                                                         تـــ ــ ــ ــو هیـــــــــچ گاه
 در زندگــــــی مــن
                       طلــــــــوع نخواهــ ــ ــ ــی کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرد

در خلـــــــــــوت ســـــــرد ایــن اتــــاق
                         دنیــــایـم را بـا تـــــــــــــــــــــو

                                         گــــرم گــــرم نقــــــــاشـی مـی کنـــــــــــــــــــــــــم
 درختــــی مـی کشـــــــم
                                  بلنـــــــــــد

                             بـه بلنــــــــدای قــــامت ســــــــرو مـــاننـدت
 گلــــی مـی کشـــــــــــم
       ســــــــرخ

                   بـه سـرخــــــــی لبـــان عــــــــاشقت
 رنگیــــن کمــانـی مـی کشــــم
          رنگیــــن

                     بـه رنگینـــی روزهــــــای شـــاد بـا تـــــــــو بـــودن
 آجـــرهـای دلتنگــــــــی را

 یکــــ بـه یکـــ بـه روی هــم مـی گــــذارم
                                و خانــــــــه ای مـی ســـــــازم از وجــــــــــــــــــــــــــودت

 وجــــــــــــودی کـه روزی
          تسکیــــن
                            دلتنگــــــــــــــــــــــی هـایـم بــــــــود

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد               
                       
                                             بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

 بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است              

                                                 مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

 باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق                 

                                        وسکوت تو جواب همه مسئله هاست

یکی بود یکی نبود، اونکه بود تو بودی،                                    
               
                            اونکه تو قلب تونبود من بودم.

 یکی داشت یکی نداشت،اونکه داشت تو بودی،                             

                                     اونکه جزتو کسی رو نداشت من بودم.

 یکی خواست یکی نخواست،اونکه خواست تو بودی،                          

                                       اونکه نخواست از تو جدا شه من بودم.

 یکی گفت یکی نگفت،اونکه گفت تو بودی،                                             

                                                      اونکه دوستت دارم رو به هیچکسی جز تو نگفت من بودم

تنهابودم تورسیدی 

گفتی مابشیم بهتره

دیگه تنهانبودم

امابعدازمدتی سرقرارنیومدی

یک روزداشتم دنبالت میگشتم

به تنهای دیگری رسیدم

گفتم بهش چراتنهایی؟ 

گفت:یارم نیومده.

یکهوباخوشحالی بلندشد 

وگفت اومد! 

وقتی برگشتم تورودیدم........

پیداست هنوز شقایق نشدی
زندانی زندان دقایق نشدی
وقتی که مرا از دل خود می رانی
یعنی که تو هیچ وقت عاشق نشدی
زرد است که لبریز حقایق شده است
است که با درد موافق شده است تلخ
عاشق نشدی وگر نه می فهمیدی
پاییز بهاریست که عاشق شده است

باز مینوازم...

آهنگ دلتنگی را !!

نمیدانم به گوشت خواهد رسید یا نه؟؟؟

کمی آرامتر...

برو...

........

+ نوشته شده در  شنبه 15 مهر1391ساعت 16:12  توسط حنانه  |  17 نظر

امید..

شخصی را به جهنم می بردند،

 در راه جهنم صورتش را برمیگرداند و به عقب خیره می شد...

ناگهان! خداوند فرمود: صبر کنید، او را به بهشت ببرید...!

فرشتگان با تعجب دلیل این کار را پرسیدند؟!

خداوند به آنها فرمود: او در راه رفتن چند بار به عقب نگاه کرد

و در دلش امید به بخشش من داشت و من نیز او را بخشیدم...

+ نوشته شده در  یکشنبه 9 مهر1391ساعت 10:57  توسط حنانه  |  5 نظر

گاهی برو...گاهی بمان...گاهی بخند...

گاهی گریه کن...گاهی حرف بزن...گاهی فریاد بزن...

گاهی قدم بزن...گاهی سکوت کن...گاهی رها شو...
... ...
گاهی ببخش...گاهی یاد بگیر...گاهی سفر کن...

گاهی اعتماد کن...گاهی بازی کن...گاهی فراموش کن...

گاهی زندگی کن...گاهی باور کن...

گاهی بزرگ باش...گاهی کوچک باش...

گاهی چتر باش...گاهی باران باش...

گاهی شب باش...گاهی مرد باش..

گاهی فرشته باش...گاهی سیلی بزن...

گاهی مرگ...گاهی زندگی...

گاهی سوال...گاهی جواب...

گاهی دریا ...گاهی برکه...

گاهی همه چیز...گاهی هیچ چیز...

اما همیشه... همیشه انسان باش....!

پائیز را دوست دارم
بخاطر غریب و بی صدا آمدنش
بخاطر رنگ زرد زیبا و دیوانه کننده اش
بخاطر خش خش گوش نواز برگ هایش
بخاطر صدای نم نم باران های عاشقانه اش
بخاطر رفتن و رفتن... و خیس شدن زیر باران های پاییزی
بخاطر بوی مست کننده خاک باران خورده کوچه ها
بخاطر غروب های نارنجی و دلگیرش
بخاطر شب های سرد و طولانی اش
بخاطر تنهایی و دلتنگی های پاییزی ام
بخاطر پیاده روی های شبانه ام
بخاطر بغض های سنگین انتظار
بخاطر اشک های بی صدایم
بخاطر سالها خاطرات پاییزی ام
بخاطر غریبانه و بی صدا رفتنش
پائیز را دوست دارم، بخاطر خود پائیز


و من عاشقانه پائیز را دوست دارم.......♥♥♥

به خاطر تو....  

گفتی که می بوسم تو را، گفتم تمنا می کنم

گفتی اگر بیند کسی، گفتم که حاشا می کنم

گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقیب آید ز در

گفتم که با افسون گری او را ز سر وا می کنم


گفتی که تلخی های می، گر ناگوار افتد مرا

گفتم که با نوش لبم آن را گوارا می کنم

گفتی چه می بینی بگو، در چشم چون آیینه ام

گفتم که من خود را در او عریان تماشا می کنم


گفتی که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند

گفتم که با یغماگران باری مدارا می کنم

گفتی که پیوند تو را با نقد هستی می خرم

گفتم که ارزان تر از این من با تو سودا می کنم


گفتی اگر از کوی خود روزی تو را گویم برو

گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم

گفتی اگر از پای خود زنجیر عشقت وا کنم

گفتم ز تو دیوانه تر دانی که پیدا می کنم

چقدر قلبت زیباست

روزهای زندگی ام گرم میگذرد با تو ،به گرمای لحظه هایی که تو در آغوشمی
با تو گرم هستم و نمیسوزد عشقمان، ای خورشید خاموش نشدنی
همچو یک رود که آرام میگذرد،عشق ما نیز آرام میگذرد و تویی سرچشمه زلال این دل
ساعت عشق مان تمام لحظه های زندگیست ،ثانیه هایی که پر از عطر و بوی عاشقیست
ای جان من ،مهربانی و محبتهایت،وفاداری و عشق این روزهایت،امیدی است برای خوشبختی فردایت
میدانم همیشه همینگونه که هستی خواهی ماند،مثل یک گل به پاکی چشمهایت،به وسعت دنیای بی همتایت
هوای تو را میخواهم در این حال دلتنگی،امواجی از یاد تو را میخواهم در دریای خاطره های به یادماندنی
همنفسمی، ای که با تو یک نفس عاشقم
همزبانمی، ای که با تو یک صدا برایت احساسات عاشقانه ام را میگویم
حرفی نمانده جز سکوت بین من و چشمانت، که در این سکوت میتوان یک دنیا عشق را خواند
چه با شوق میخوانم چشمانت را و چه عاشقانه گرفته ایم دستهای هم را
گفتی دستهایم گرم است، گفتم عزیزم این چشمهای تو است که مرا به آتش کشیده است
همه ی دنیا فریاد عشق ما را شنیده است،هنوز هم نگاهم به نگاهت دوخته است،
چقدر قلبت زیباست...
چه بی انتهاست قصر عشق تو و من چه خوشبختم از اینکه اینجا هستم ، در کنار تو
تویی که برایم از همه چیز بالاتری و از همه کس عزیزتر
میخوانمت تا دلم آرام بماند



هر چه باشی دوست دارم

من این شب زنده داری را دوست دارم
من این پریشانی را دوست دارم
بغض آسمان دلتنگی را دوست دارم
گذشت و دلم عاشق شد ، بیشتر گذشت و دلم دیوانه ات شد من این دیوانگی را دوست دارم
چه بگویم از دلم ، چه بگویم از این روزها ، هر چه بگویم ، این تکرار لحظه های با تو بودن را دوست دارم
بی قرارم ، ساختم با دوری ات ، نشستم به انتظار آمدنت ، من این انتظارها و بی قراریها را دوست دارم
چونکه تو را دارم ، چون به عشق تو بی قرارم، به عشق تو اینجا مثل یک پرنده ی گرفتارم
به عشق تو نشسته ام در برابر غروب ، این غروب را با تمام تلخی هایش دوست دارم
من این نامهربانی هایت را دوست دارم ، هر چه سرد باشی با دلم، من این سرمای وجودت را نیز دوست دارم
من این بی محبتی هایت را دوست دارم ، هر چه عذابم دهی ، من آزار و اذیتهایت را دوست دارم
هر چه با دلم بازی کنی ، من این بازی را دوست دارم
مرا در به در کوچه پس کوچه های دلت کردی ، من این در به دری را دوست دارم
مرا نترسان از رفتنت ، مرا نرجان از شکستنت ، بهانه هم بگیری برایم ، بهانه هایت را دوست دارم
من این اشکهایی که میریزد از چشمانم را دوست دارم ، آن نگاه های سردت را دوست دارم
بی خیالی هایت را دوست دارم ، اینکه نمیایی به دیدارم هم بماند،غرورت را نیز دوست دارم....
تو یک سو باشی و تمام غمهای دنیا هم همان سو، من تو را با تمام غمهایت دوست دارم....
هر چه بگویی دوست دارم ، هر چه باشی دوست دارم ، مرا دوست نداشته باشی ، من دوستت دارم
من این ابر بی باران را دوست دارم ، من این کویر خشک و بی جان را دوست دارم، این شاخه خشکیده و بی گل را دوست دارم ، من اینجا و آنجا همه جا را با تو دوست دارم....
من این شب زنده داری را دوست دارم
اگر با تو بودن خطا است و من گناهکار ،من گناه کردن را با تو دوست دارم...
بی مهری هایت به حساب دلم ، اشکهایم را که در می آوری نیز به حساب چشمانم من این حساب اشتباه را دوست دارم....



در پناه آغوشت

آرام باش ،ما تا همیشه مال همیم ، همیشه عاشق و یار همیم
آرام باش عشق من ، تو تا ابد در قلبمی ، تو همه ی وجودمی
بیا در آغوشم ، جایی که همیشه آرزویش را داشتی ، جایی که برایت سرچشمه آرامش است
آغوشم را باز کرده ام برایت ، تشنه ام برای بوسیدن لبهایت
بگذار لبهایت را بر روی لبانم ، حرفی نمیزنم تا سکوت باشد بین من و تو و قلب مهربانت
خیره به چشمان تو ، پلک نمیزنم تا لحظه ای از دست نرود تصویر نگاه زیبای تو
دستم درون دستهایت ، یک لحظه رها نمیشود تا نرود حتی یک ذره از گرمای دستان لطیف تو
محکم فشرده ام تو را در آغوشم ، آرزو میکنم لحظه مرگم همینجا باشد ، همین آغوش مهربانت
چه گرمایی دارد تنت عشق من ، رها نمیکنم تو را تا همیشه باشی در کنار قلب من
قلب تو میتپد و قلب من با تپشهای قلبت شاد است ، هر تپشش فریاد عشق و پر از نیاز است
آرامم ، میدانم اینک کجا هستم ، همانجایی که همیشه آرزویش را داشتم ،همانجایی که انتظارش را میکشیدم و هر زمان خوابش را میدیدم آن خواب برایم یک رویای شیرین بود....
در آغوش عشق ، بی خیال همه چیز ، نه میدانم زمان چگونه میگذرد و نه میدانم در چه حالی ام
تنها میدانم حالم از این بهتر نمیشود ، دنیای من از این عاشقانه تر نمیشود
گرمای هوس نیست این آتش خاموش نشدنی آغوش پاکت
عشق است که اینک من و تو را به این حال و روز انداخته ، عشق است که اینک ما را به عالمی دیگر برده ، عشق است که من و تو را نمیتواند از هم جدا کند هیچگاه
خیلی آرامم ، از اینکه در آغوشمی خوشحالم



عشق و نگاه

گاه در میان کلمات واژه ای را که بتواند بار تمام احساسم را به دوش بکشد
نمی یابم. کلمه ای که همه ی عشقم را معنا کند.
وقتی نگاهت درزیباترین وقشنگ ترین لحظه های با هم بودن  همراه  با
دلنشین ترین لبخند دنیا پرسشگر در نگاهم  گره می خورد، من که تمام واژه ها
در  بیان احساسم به تو ناتوانند فقط با نگاهی ، تمام عشقم را به تو هدیه می کنم
و تومی فهمی مرا همانگونه که من تو را.............



بعضی از آدم ها

بعضی از آدمها ،
پر از مفهوم اند..
پر از حس های خوبند ..
پر از حرفهای نگفته ان...د...
... چه هستند ، هستند و چه نیستند ، هستند...
یادشان..
خاطرشان..
حس های خوبشان .
آدمها بعضی هایشان ،
سکوتشان هم پر از حرف هست



غزل

دلم می خواست غزل صدایت کنم
تا شعری نو در چشم ها نوشته شود
تاریک تر از همیشه
راه به خانه نمی برم
و حکایت دستهای من و شانه های تو
... منسوخ ترین افسانه روزگار می شود
در حجم اندوهی که ریشه کرده در واژه ها
قصیده ی آغوش تو شکل می گیرد
و تکرار نام تو از زبان من،
عاشقانه ترین ترانه ی دنیاست که فراموش می شود
نگاهت را به شعرم بفرست
تا لبانم به طعم غزل شود...



می دانی

میان دستهای سنگینت که حلقه می کنی دورِ تنم
میان گرمای تنت که تمامم،در آن گم می شود
هیچ کسی دستش به من  نمی رسد
و به اوج دلتنگی و تنهایی هایم.....
ممنون که هستی
لذت آغوش بی دغدغه و عشق ناب تو را  
با هیچ چیز عوض نمی کنم....
می دانی  مرد ابی من                                                                                                     .
دوستـــــــــــت دارم...
دوست دارم تو را....
و آن گرمای تن همیشه داغت را
آن هنگام که بی پروا می سوزانی ام در عطش خواستنت....



عشق

همین دلتنگی های فصلی
همین دلشوره های بی خودی
همین لبخندهای گاهی به گاهی
همین چشم های خیس یواشکی
همین لجبازی های شبیه بچگی
... ... ... ...
همین بغض های بیقرار
همین دلهره های مشکوک
اصلا همین نوشته های خط خطی ؛
همه‌ی این ها عشق است
خود ِ خود ِ عشق است
سختش نکن!
عشق همین اتفاقات ساده است



مرد ابی

امشب بودنت را می طلبم ،
این روزها نبودنت عجیب بر دلم چنگ می زند
می خواهمت
نزدیک چون پیراهنت
بی هیچ واسطه
شاید که   مست شوم   با عطر نفسهایت



بهش بگو دوستت دارم

اگه وقتی می خنده خوشگل تر می شه
اگه صداش بی نظیره
اگه خوب شرایط ِ بحرانی رو کنترل می کنه
اگه بهتون آرامش میده.
اگه می تونه غافلگیرتون کنه.
اگه دوست دارین سربه سرش بذارید که بهتون بگه دیوونه
اگه بهش می گید رفتم ،که نرو گفتنش رو بشنوید
اگه مهربونه
اگه ماهه
اگه خوبه
اگه دست هاشو دوست دارید
بهش بگید خب....!
بهش بگید ...
تا دیر نشده ...!



تو

رنگ می‌دهي
به لباسي كه مي‌پوشي
بو مي‌دهي
به عطري كه مي‌زني
... ...
معنا مي‌دهي
به كلمه‌هاي بي‌‌ربطي
كه شعرهاي من مي‌شوند..

اینقدر تو خوابم تو رو دیدم

دیگه نمیگم:خوابم میاد

میگم :عشقم میاد

وعده ی ما همون رویای همیشگی….

تو با اومدنت روشنایی رو به زندگیم آوردی و با رفتنت منو توی ظلمت

و ســیاهی تنها گذاشتی.كاش هیچ وقت چشامو باز نمی كردم و این

روشنایی رو نــمی دیدم.میدونم اینا برات یه مشت چرت و پرته،اما تو

فكر نكن من دارم این چرت و پرتارو بـــرای دلـــخودم می نـویسم كه

حرفام توی دل بمونه. . . ایـنم خــودت یادم دادی.اون روز كه اینجا رو

ساختم اینقدر دوستت داشتم كه می خواستم یه جوری به همه

بگم كه چقدر دوست دارم....اما افسوس  .

گفتی : دوستت دارم

گفتم : تا کجا ؟

گفتی : تا آخر دنیا !

و من غافل از اینکه آخر دنیا " الف " بود

و " الف " یعنی سرآغاز

...!!!

*آورده اند که آبی چشمان می گویند دوستم بدار وگرنه خواهم مرد

و سیاه چشمان می گویند دوستم بدار وگرنه ترا خواهم کشت !!!

این قصه زیبا نیست !

من در این صفحه

تو  و  او  در آن صفحه

من از این قصه دلم می گیرد

بیا از این کتاب فرار کنیم

برویم به یک قصه خوب

آنجایی که همه صفحه هایش پر از من و توست

آنجا که من تظاهر می کنم برایم مهم نیستی

و تو لبخند می زنی

و من و مخاطب می فهمیم

که تو دوستم داری و می دانی که من هم ...

اصلن برویم به آن بخش

که من برایت شعر می خوانم

و تو محو تماشایم می شوی

شعرم که تمام شد،برایم کف میزنی

ومثل همیشه  می خوانی :

صدای تو را دوست دارم ...

.

.

.

و آخرین جمله کتاب این است :

و آنها سالیان سال به خوبی و خوشی با هم زندگی کردند . . .

* باز هم آورده اند که :

شما یادتون نمیاد !

یه زمانی دلش برام تنگ می شد !!!

چه کسی خواهد خواند

شعر چشمان تو را

که به هر یک مژه بر هم زدنی

غزلی نو به سراپرده ی دل می سازد

بهتر از من

چه کسی خواهد خواند ؟؟؟

آورده اند که :

عشق مرد قسمتی از زندگی او و عشق زن همه ی زندگی اوست.

آنکه می نویسد دو بار می میرد ، یک بار زمانی که از نوشتن باز می ایستد و قلم به کناری می نهد ، و دگربار زمانی که قلب او از تپش باز میماند !
پس هنوز هستم...